Jąkanie – zaburzenie społecznego komunikowania się
Niepłynność mówienia dotyczy każdego z nas. Jest zjawiskiem naturalnym i pojawia się często w stanach silnego stresu, zdenerwowania lub zmęczenia. Nie jest groźna, jeżeli jest zjawiskiem chwilowym i prawie niezauważalnym.
Niezwykle uciążliwą formą niepłynności jest jąkanie (patologiczna niepłynność mówienia) rozumiane jako zaburzenie komunikacji, utrudniające normalne porozumiewanie się. Jąkanie nie jest problemem dotyczącym wyłącznie mówienia, jak przyjęło się uważać. Dla osób jąkających się największym problemem jest komunikacja, czyli możliwość porozumiewania się z ludźmi, nawiązywanie kontaktu i związane z tym emocje. Jąkaniu bardzo często towarzyszy logofobia (lęk komunikacyjny), czyli strach przed mówieniem.
Istnieje wiele teorii dotyczących możliwych przyczyn jąkania. Jednak żadna z nich nie wyjaśnia w całości istoty zaburzenia. Jąkanie jest problemem złożonym, dotyczy dzieci, młodzieży oraz dorosłych. Każda postać jąkania jest inna, co oznacza, że nie ma dwóch osób jąkających się w ten sam sposób. Jąkanie jest przede wszystkim problemem indywidualnym, dotyczącym każdego człowieka z osobna, dlatego, żeby poznać i zrozumieć jąkanie, trzeba najpierw poznać i zrozumieć osobę jąkającą się. Obecnie istnieje wiele skutecznych metod terapii jąkania, które dobiera się indywidualnie dla każdego pacjenta. Terapia jest długim procesem, w którym ważną rolę odgrywa nie tylko zaangażowanie osoby jąkającej się i terapeuty, ale przede wszystkim środowisko pacjenta. Bez współpracy z najbliższym otoczeniem osoby jąkającej się, jąkanie nie jest możliwe do wyleczenia.
Opracowanie: mgr Anna Skiba, logopeda, neurologopeda, terapeuta wczesnej interwencji